حسرت

گلهای ابریشمی در باد بود

                    دلم برگ ریز خزان بود

   من در حسرت کوچه تنهایی                  

به دنبال شام مهتابی

       از دور دست تنهایی

                           گذشتم

                       تا به کوی دوست رسیدم

     ولی ای کاش ندیده بودم

                   لحظه  

                              رفتن یار

          و من

              به خیال خود

                  چه مغرورانه

بر روی برگهای نرم احساسش

                                  قدم میزدم